Daintree en Atherton Tablelands

14 september

Vandaag op stap geweest met Aaron van WalkerAdventures door de omgeving van Mossman en Daintree. In Mossman toonde Aaron ons de grote suikerfabriek, die middels een kilometers lang netwerk van smalspoor verbonden is met de omliggende suikerrietplantages. Regionale wegen worden regelmatig gekruist door overstekende treintjes van zo’n 10 tot 25 wagons op slechts 61 cm breed spoor, echt smalspoor dus. Je kunt in  een straat in Mossman op weg naar de fabriek beter niet proberen zo’n sleep wagens, die links van je in de berm rijdt, in te halen want vlak voor de poort steekt de trits plots de weg naar rechts over en wordt jezelf vermalen maar niet tot suiker. Het netwerk is zo’n slordige 4000 km lang, waarvan 3000 tot het hoofdnetwerk behoort. Per seizoen vervoeren de treintjes circa 36.000.000 ton suikerriet. In het hoogseizoen, dat nog moet komen, kunnen de treintjes met twee, drie of vier locomotieven verlengd worden tot een lengte van meer dan de 15 wagons, die wij nu zagen, te weten: 1 kilometer en ze hebben dan een gewicht van 2000 ton. Kun je beter maar voor stoppen bij een overweg! De fabriek is rond 1895 gebouwd en dus tamelijk oud. Vooruitstrevend is men er wel want: “ in 1971, Mossman purchased the first process control computer used in the world sugar industry.”

Na de suikerfabriek van buiten bekeken te hebben zette Aaron koers richting de Daintree River en het gelijknamige dorpje Daintree.

Daintree Village is niet bekend door zijn inwonertal (150) maar eerder door de vernoeming naar de gelijknamige rivier, die door eb en vloed van de oceaan (Pacific) een aantal malen per dag wordt gevoed met verse crocs. Dat deze beesten gevaarlijk zijn, wordt op niet mis te verstane wijze met grote gele borden duidelijk gemaakt. De tekst ‘Warning’ duidt al op gevaar maar de toevoeging ‘Achtung’ maakt pas echt duidelijk, dat we te maken krijgen met een uiterst bloeddorstig en vraatzuchtig monster, dat voor geen enkele Nederlander, Belg, Fransman of ander EU-lid opzij gaat maar direct tot de aanval overgaat. Vriend of vijand maakt niet uit: ACHTUNG.

Dat het ook anders kan, bewijst het gevaarte van circa 4 meter, dat we in de Daintree zagen liggen bij een zandbank. Het dier had de betekenis van bank volledig bestudeerd in de Van Dale of de Australische tegenhanger, want het lag er een partij ongezond te luieren. Het was de enige croc tot dat moment maar we kregen gelijk weer visioenen van Almelo. Het beest dacht waarschijnlijk aanbeland te zijn in de Aa, vlakbij het Van der Valk Theaterhotel. Wij zouden dan ook niet meer bewegen.

Aaron zag hem zo liggen maar wij hadden er een verrekijker bij nodig. In het dorp wijst hij ons op een aantal bijzondere planten en bomen, waaronder de Ylang Ylang: fijngewreven bloemen geven de geur van Chanel no. 5 af, die je vaak herkent in het regenwoud. In een umbrella tree zit een nest groene mieren, die wel knijpen, maar geen gif spuiten. Heb je een verstopte neus, moet je deze mieren fijnwrijven in je handen en de geur opsnuiven, eventueel ook op je keel smeren en je hebt geen Vicks meer nodig. Het merg van een tak van een bepaalde heester met bloemen: goed voor Frits' zere knie. Fijngewreven met water leveren de bladeren een zeepachtige bodylotion op. De burny bean: een groot rond plat zaad uit een peul van een boom moet je stevig over een platte steen wrijven, goed tegen spierpijn (zoiets als hot stone massage?). Aaron is opgegroeid in de Village, is er op school gegaan en kent er dus iedereen. We lunchen er met damper (inheems brood van meel, water en gist) met boter en rietsuikerstroop uit Mossman en wraps voor ons. Daarna gaan we naar de Mossman Gorge. Grote gladde boulders in de rivier, een zwempoeltje, vissen, een prachtige boardwalk en hangbrug. Het bezoekerscentrum heeft een kleine expositie van Aboriginal kunst en de nodige, wel zeer smaakvolle souvenirs; het wordt gerund door de Aborigines zelf. Aaron laat ons een Boyd zien (soort hagedis). De Tranquility Falls zijn ook de moeite waard. Later mag Annie een heilige plek voor vrouwen bezoeken, een healing oord, een privilege. Sindsdien gaat het met de hoofdwond steeds beter... 's Avonds eten we kangaroe-biefstuk in Mossman.

De volgende dag vertrekken we naar Daintree Forest, na eerst de markt in Mossman bezocht en boodschappen te hebben gedaan in Woolworths, want ten noorden van de rivier valt niet veel te winkelen en we zijn een paar dagen self-catered. In Daintree Village nemen we eerst nog koffie en doen een croc-excursie, vanwege vloed lieten de krokodillen zich aan ons niet zien. Bij de ferry hoeven we amper te wachten. We genieten van het uitzicht bij Alexandra Lookout en rijden dan naar onze Hibiscus Cottage. Epiphyte Lodge wordt zoveel mogelijk ecologisch gerund, de schoenen moeten buiten blijven om geen dieren aan te trekken. Het is een Epse-achtig huisje, alles is er, en de douche en wc geven open uitzicht op het bos (geen buren, alleen een paar paarden). Voor degenen die van hun internetverslaving af willen: er is hier geen tv, internet of mobiele telefoon, alleen vaste lijn. Vandaar dat jullie even niets van ons hoorden. Verder alles zonne-energie (want geen elektriciteit) en regenwater.

De zestiende verkennen we Daintree Forest tot aan Cape Tribulation, waarvandaan we de volgende dag gaan zeilen naar het Great Barrier Reef. Het Daintree Discovery Center laat je het regenwoud (het oudste van de wereld) verkennen van de grond tot de boomkruin. De enige plek met bereik in Daintree is hier op de canopy tower. We gaan verder diverse boardwalks bewandelen, knuppelpaden op palen, die er voor zorgen dat de vele toeristen het regenwoud niet vernachelen. De wegen zijn hier niet breed en het regenwoud strekt zich tot de rand van het asfalt uit. Ondanks dat Daintree Forest maar 300 inwoners heeft, is het aantal toeristen enorm, en er zijn dan ook veel trekpleisters als een theeplantage, ijsboerderijen die lokaal fruit gebruiken, noem maar op. Ten noorden van Cape Tribulation eindigt de verharde weg en kun je alleen verder met een 4WD. Er komen ons er veel tegemoet, onder het vuil en met merkwaardige attributen bij zich. In de baai bij Cape Trib zien we drie vissersboten liggen en een catamaran van Sailaway. Er komt ook een vrachtschip langsgevaren, vrij snel zelfs. Op het strand zijn een paar mensen, het is er bloedheet, maar het regenwoud komt hier inderdaad tot op het strand, inclusief bush turkeys. Op de terugweg doen we de Marrdja boardwalk, waar we uitgebreid kennismaken met de mangroves die in het water groeien. Op sommige plaatsen spiegelt het water zo dat het vervreemdend werkt, vergelijkbaar met de waterkelder met zuilen in Marokko.

Voor het eerst rijdt Annie nu een langer stuk met de SUV, het begint langzaam te wennen, zo'n automaat met het stuur rechts en dan links rijden. In Canada was ze er eerder aan gewend, maar daar rijdt iedereen rechts. Onderweg stopt de auto voor ons ineens en jawel, daar loopt een casuaris in de berm die voor ons oversteek! Les animaux ne sont pas toujours sur les panneaux, dus.

De 17e vroeg op, om om 8.15 in Cape Trib te zijn voor de zeiltocht naar  Mackay Cay, anderhalf uur varen. Aangekomen krijgen we (we zijn met twee Engelse stellen, waarvan een op honeymoon) snorkelinstructie, en maskers (er zijn zelfs prescription goggles voor de brildragers) en flippers en wetsuits uitgereikt. De pakken zijn nodig om het niet koud te krijgen, al is de watertemperatuur zo'n 24 graden. Er is heel veel moois te zien, vele soorten koraal, anemonen, vissen, zeekomkommers, blauwe zeesterren. Ik doe iets fout, er loopt steeds water in mijn goggles en ik moet die regelmatig legen, de instructrice Maddi (tevens zeebioloog) snapt het ook niet. Ik moet mijn gezicht meer stil houden, niet lachen, fronsen of dergelijke, het helpt allemaal niet veel. De onderwaterwereld maakt wel veel goed. We lunchen aan boord en daarna gaan we met het bootje met glazen bodem nog eens kijken. Frits was niet mee snorkelen, zere knie en het is niks voor hem, dus hij kon nu wat foto's maken. Volgens de biologen gaat het met het rif weer de goede kant uit, ze zien veel jonge aangroei. We leggen aan op het zandeiland, waar twee minipalmpjes proberen te overleven. Verder allerlei aangespoelde vondsten en een paar meeuwen. We varen terug naar de boot en gaan weer een uurtje snorkelen. Als kers op de taart zien we een groene schildpad onder ons zwemmen met twee volgvissen. Hij verdwijnt snel uit zicht over een bult koraal waar wij hem niet kunnen volgen. Fantastische afsluiter.

Onderweg terug naar de cottage steekt er een dingo over (op de heenweg hadden we al een wild boar zien oversteken. We doen boodschappen bij de laatste pomp, kijken nog even op het strand bij Cow Bay (is dus helemaal geen dorpje) en bezoeken de bottle shop bij het gelijknamige hotel, zodat we avondeten kunnen maken.

De volgende dag rijden we terug naar de pont, zo vroeg gaat er meer verkeer naar het noorden en we hoeven weer niet lang te wachten. In Mossman drinken we koffie en bezoeken we de pharmacy om iets te halen voor Frits' knie. Via Mt Molloy en Mareeba rijden we naar Atherton Tablelands. Het eerste stuk is erg vlak en dor met weinig boerderijen/huizen langs de weg. Er staat veel eucalyptus, verderop zijn wat wetlands bij Lake Mitchell en het is wat groener. Het volgende stuk heeft pas in brand gestaan, er zijn rookpluimen, het smeult nog na. Niet zo'n fijn idee, maar zal een gevolg van de droogte zijn. Het Mareeba wetlands park blijkt tot nader order gesloten. Mareeba zelf is op het (eerste en tweede) niet bijzonder. We kunnen er nog net lunchen. Het is hier heuvelachtig, met weiden en bomen, veel landbouw (fruit, wijn) en veeteelt. Heel lieflijk en totaal anders dan het regenwoud. Atherton slaan we ook over en we rijden naar Yungaburra. Dit is wel een stadje met historische gebouwen. Bijzonder de moeite waard hier is ook de curtain fig tree. We zijn nog vroeg en rijden ons onderkomen voorbij om de nog grotere cathedral fig tree te gaan bekijken. Je kunt het je niet voorstellen, omtrek 72 meter, kroon van 2000 m2 (zo groot als twee olympische zwembaden) en 500 jaar oud! Gewicht van de bladeren 1000 kg! En dan zitten er nog gigantische saprofyten in. We checken in bij de Chambers Wildlife Rainforest Lodges, waar het regenwoud tot aan het huisje komt. 's Avonds worden we getrakteerd op een voorstelling van twee sugar gliders, twee possums een long nosed bandicoot die op de met honing ingesmeerde bomen van het bostheater een voorstelling komen geven. Een geweldige ervaring.

Vandaag zijn we in Yungabarra geweest, in de eerste plaats om de platypus (vogelbekdier) te bekijken die in de Peterson Creek voorkomt. Er is een viewing platform en een wandeling langs de rivier. Zonder de dieren is het al een mooie wandeling, maar als je dan ook nog echte vogelbekdieren te zien krijgt, kan de dag niet meer stuk. Dankzij de geleende wandelstok van de lodge kan Frits het volhouden, maar er staan ook veel bankjes. Dan bekijken we het historische deel van het stadje nog even en rijden via Malanda terug naar de lodge.

Vanavond nog even in het bostheater geweest, waar behalve de possums dezelfde acteurs optraden.

Morgen vertrekken we naar Cairns voor een overnachting en de zeer vroege vlucht naar Yulara (Red Centre). Het volgende verslag zal dan weer even op zich laten wachten wegens geen internet. Zonder dat valt ook best te leven.