Port Fairy - Great Ocean Road

11 okt.

De vorige avond nog lekker doorgebracht bij het openhaardvuur met een glas wijn. Nu is het weer een dag reizen geblazen. We nemen rond 10:00 uur afscheid van onze cottage Mud Brick en gastvrouw en vertrekken via de C216 richting Dunkeld. Net buiten Halls Gap komen we langs de stuwdam, die de Fyans Creek afsluit en daarmee een stuwmeer heeft gemaakt, dat 21.100.000 m3 water kan bevatten. De Provinciale Waterleiding Noord-Holland produceert per jaar voor de provincie 24.000.000 m3 en het Lake Bellfield kan dus bijna geheel Noord-Holland van drinkwater voorzien. Australië is vele malen dunner bevolkt en de inhoud van dit meer kan dus een veel groter gebied bevoorraden! Het meer staat momenteel nog steeds veel te laag, we schatten een meter of 5 maar er valt de laatste tijd regelmatig regen. Men is hier heel blij mee want de voorraden water begonnen erg krap te worden. In Queensland, waar we tot voor kort waren, plenst het volgens de ex-collega van Annie ook goed door. Een achterneef van Annie meldde ook al, dat er bij Kilkivan zo'n slordige 100 mm (100 liter per m2) was gevallen. Onderweg valt niet veel anders te zien dan eindeloze bossen, dorpen zijn er niet. Bij Dunkeld valt ook niet veel te beleven behalve een goede kop koffie. Net voorbij het dorp is een uitzichtpunt, waar de zuidelijkste toppen van The Grampians nog even bewonderd kunnen worden. Mount Sturgeon en Mount Abrupt liggen er fraai bij in het zonnetje. Zuidelijker komen we via de C178 terecht in Penshurst. Het dorpje zelf vinden we niet bijster interessant maar zuidelijk ervan ligt Mount Rouse, waar we een korte wandeling kunnen maken naar het kratermeer in de uitgedoofde vulkaan. Er zijn volop kangoeroes aanwezig en er staat een aardige plas water. De regen van de afgelopen dagen zorgt ook hier voor een bloemenpracht van jewelste, het is echt lente hier! Rond 15:00 uur komen we aan bij ons verblijf in Lagoons Bay te Port Fairy. We komen terecht in een appartement op een vijftigtal meters van de oceaan. We zijn compleet overdonderd. Het stormt aardig en we kijken onze ogen uit naar de golven, die hun uiterste best doen om de granieten kustlijn te veranderen in zandkorreltjes. Het zal ze voorlopig niet lukken, vrezen wij en zijn daar eigenlijk heel blij om. We pakken de tassen uit en stappen in de auto om Port Fairy te bezoeken. Dit blijkt gelukkig weer eens zo'n plaatsje te zijn, dat wel de moeite waard is. Er zijn vele oude gebouwen over uit de tijd, waarin het een belangrijke rol speelde in de visserij en walvisvangst. Het oudst gelicenseerde (1844) hotel-restaurant van Victoria staat hier: The Caledonian Inn, in de volksmond (The Stump). Ondanks het sluiten van de winkels om 16:00 uur (behalve de Bottle Shops en de IGA) is het er levendig en lopen we gezellig rond te kijken. Er is een oud kerkje met erachter een 'Common School' en er is een redelijk oude Anglicaanse kerk, St.Johns, uit 1847. De school hoorde ook bij het kerkje; de kerk had zich tot taak gesteld de bevolking niet alleen in de bijbel te onderrichten maar ook in lezen, schrijven, taal en rekenen. Toen de staat Victoria deze taak op zich nam, werd de school gesloten. Aan het eind van onze rondwandeling belandden we in The Star of the West, een restaurant, waar prima bier en uitstekende gerechten werden geserveerd. Voldaan keerden we terug en zagen nog net een stukje van de zonsondergang. We werkten het blog bij, nuttigden nog een glas wijn (Annie's Lane - Clare Valley) en verzonnen het programma voor morgen want twee nachten hier...

12 okt.

We beginnen vandaag bij het Tower Hill Wildlife Reserve. Dit ligt niet ver buiten Port Fairy.

Tower Hill is een dode vulkaan. Binnen de krater heeft de uitbarsting een reeks kleine kegels gevormd (scoria cones, voor de geïnteresseerden) en ronde heuvels die worden omringd door een kratermeer. Tower Hill volcano is zo'n 4 km in doorsnee en  80 m hoog. Het hellingspercentage varieert van 10% tot 80%. Het bijzondere is dat er daarna nog een uitbarsting is geweest (30.000 jaar geleden?) waarbij een nieuw kratermeer is ontstaan binnen de oude krater. In dit park zijn als gewoonlijk diverse wandelingen te maken. Het meisje van het Visitor's center adviseert ons eerst de Last Vulcano te lopen in verband met de warmte, want het hoogte verschil is zeker 50m, en daarna de Lava Boardwalk. Ook geeft ze nog de tip waar we koala's zouden kunnen zien. Deze tip maakte onze dag goed, want we hebben er inderdaad een gezien, zo'n 10-15m hoog in de boom. De Last Vulcano is een mooie wandeling over de kraterrand, waarbij je regelmatig omhoog en omlaag gaat en mooie uitzichten hebt op de buitenste kraterrand en het kratermeer. Het is hier nu vroeg voorjaar en er bloeit ongelooflijk veel, vooral de gele bloemetjes (nog niet gevonden wat het zijn)overheersen, maar ook vergeetmenieten. Verder zijn er veel struiken/heesters die heerlijk geuren. De lava boardwalk stelt wat teleur voor wat betreft het zichtbare wild, maar we horen talloze verschillende vogels. Reptielen zien we echter niet. Misschien omdat een schoolklas ons voorgegaan was. We volgen de geheime tip op voor de koala's en als we het al bijna opgeven (je krijgt er pijn van in je nek) zien we hem. Daarnaast hebben we ook nog emoes gezien, en een enkele kangoeroe. We zijn veel langer gebleven dan gepland, dus we haasten ons nu naar Warnambool, een grotere stad met nog veel oude panden, die we echter maar laten voor wat ze zijn. De Great Ocean Road lokt. Het eerste spectaculaire uitzicht is van de Bay of Islands. Hier kun je goed zien hoe de oceaan korte metten maakt met de rotsen die bestaan uit zandsteen en hardere lagen bestaan. Het volgende panorama is dat van de Bay of Martyrs, zo genoemd omdat er zoveel schepen zijn vergaan. In de rotsen zijn her en der ook bogen en grotten ontstaan door inwerking van water uit de bergen en zeewater. Bij de London Bridge valt nog te vermelden dat deze tot 1990 nog aan het vasteland vast zat, maar instortte kort nadat twee toeristen naar uit uiteinde waren gegaan. Deze moesten toen per helicopter gered worden. Je zult het maar meemaken! Het is dan inmiddels hoog tijd om terug te gaan naar Port Fairy om een hapje te eten bij de Caledonian Inn, een zeer oud etablissement. Morgen trekken we verder naar het oosten, en zullen onderweg de rest van de Great Ocean Road verkennen. Op het volgende adres hebben we geen wifi, dus volgt een korte radiostilte.