Cairns - Vlucht naar N-T (Uluru)

27 september 2018 - Noosaville, Australië

20 en 21 sept.

Deze dag staat in het teken van het vertrek naar de Northern Territories vanuit Cairns naar Yulara, vlakbij Uluru (Ayers Rock). We bezoeken eerst nog een keer Yungaburra om bij een Pharmacist een wandelstok voor Frits te kopen. De geleende stok is hem zo goed bevallen, dat hij het ziet zitten om er zelf een aan te schaffen. In Yungaburra kan men hem niet helpen, men verwijst ons naar Atherton, een klein stukje verderop. Eerst nog even koffie en lekkers en naar binnen bij de plaatselijke bookstore, die een mengeling blijkt te zijn van een antiquariaat en een kringloopwinkel. Annie zocht nog een boek 'Songlines', dat de eigenaresse zowaar uit de hele rimram tevoorschijn wist te toveren. Toen ze hoorde, dat wij uit Nederland kwamen, pakte ze notabene een perfecte facsimile van 'De Steden van Holland' van Blaeu! Mevrouw reisde veel en kocht overal boeken: zo lagen er onder andere een cursus Marokkaans Arabisch en diverse delen uit een Duits medische bibliotheek. Atherton bleek geen bijzondere plaats maar de wandelstok werd gescoord. We reden terug over Yungabarra - er zijn weinig andere wegen - en vervolgen onze route richting Cairns over de Gilles Range Road langs Lake Barrine, een kratermeer net als Lake EachamDSC00547 Lake Eacham. Bij dit meer hebben we nog een stukje rondgelopen en gepicknickt. De weg over Gordonvale is bochtig en smal. De tankwagen met aanhanger voor ons past nauwelijks tussen de strepen, bij een collega-tegenligger ging hij flink in de remmen om zonder spiegel- en gezichtsverlies te kunnen passeren. Niet ver voor Gordonvale moesten we zelf plots flink in de remmen, er was een boom door brand vlak boven de grond afgeknapt en versperde de weg. Annie en een paar mannen van een hulpdienst sleepten de boom aan de kant. Weg vrij, karren maar weer. Verderop bleek een brandweerkazerne nog in volledige staat van rust te verkeren, men is wel wat gewend in Australië. Gordonvale is een wat grotere stad met ook een suikerfabriek, groter dan in Mossman. We hebben een beetje erdoorheen gereden en vervolgden onze reis naar het hotel in Cairns. Dankzij onze trouwe makker Bram vonden wij het gemakkelijk. Bij het hotel zat een prima Balinees restaurant, dat ons de zin ontnam om het volgens menigeen niet erg aantrekkelijke Cairns te gaan verkennen. In plaats hiervan een paar baantjes getrokken in het zwembad van het hotel, waarna we ons via een happy-hourdrankje aan de bar bij het restaurant meldden. De eerste pagina van het menu meldde 'Indische rijsttafel voor 2 personen', er was ook nasi-goreng en zelfs saté van krokodil! Het eten was perfect en eigenlijk best wel een opkikker in een land , dat geregeerd wordt door gegrilld vlees in hompen van 250 gram of meer.

21 sept.

Wekker liep om 05:00 uur af, we vertrokken in het holst van de nacht omdat onze vlucht om 06:45 uur zou vertrekken naar Yulara in de Outback. De vlucht verliep rustig, we zagen Cape Tribulation en Snapper IslandDSCN7300 Snapper Island, een eiland, dat de vorm heeft van een krokodil als je het van opzij bekijkt. Naar mate we het Red Center naderen, wordt het beneden ons steeds woester en eenzamer. Hier en daar een dirtroad en steeds minder ingedeeld land. Ook steeds meer wolken en als we landen, regent het zachtjes. Voor het eerst sinds maart, volgens de chauffeur van de pendelbus tussen vliegveld en Yulara. Dit plaatsje is gebouwd voor het tourisme, telt pakweg 1000 inwoners, die werken in de horeca, winkels, een theater en museum. We geven bij ons hotel de tassen af en gaan de omgeving verkennen. Tussen onze stek en het 'centrum' is een hoog zandduin, vanwaar wij Uluru en Kata Tjuta bekijken. In het museum krijgen we uitleg over de plaatselijke cultuur door een aboriginal. Er zijn foto's van heden en verleden, er is kunst (voor de verkoop) en er zijn opgezette dieren. Zag er allemaal goed uit. Tegen vier uur is de kamer beschikbaar en maken we ons op voor 'The Field of Lights'. Om zes uur vertrekt de bus om ons te brengen naar een uitzichtpunt voor Uluru. Tussen dit punt en de gigantische monoliet Uluru heeft een kunstenaar duizenden ledlampjes in de grond geprikt, die stuk voor stuk oplichten tijdens het vallen van de avond. Het begint heel voorzichtig maar na een half uur bevindt er zich voor ons een terrein ter grootte van ruim zeven voetbalvelden met 15000 gekleurde lichtjes, die ook nog eens regelmatig van kleur wisselenDSCN7629 Field of Lights. Een fenomenaal spektakel, de bollenvelden bij nacht. Rillingen! Als alles aan is, mag je ertussendoor lopen, wat nog eens benadrukt, hoe klein je zelf bent. Na afloop nog lekker gedineerd en slaapies gaan doen.

DSCN7634FoL - Er middenin

22 sept.

's Ochtends na het uitchecken hebben we nog tijd voor een rondje centrum, waar altijd wat te doen is. In het Arkani Theatre is om 11:00 uur een voorstelling van drie kwartier van het Mani-Mani-Indigenous Theatre. Ingeleid door een aboriginal in twee lokale talen en daarna gelukkig ook in het Engels, vertelt hij met twee DSC00608 Arkani Theatre (Mani Mani Cultural Performance)medespeelsters het verhaal van de Adelaar, de Kraai en de Witte Kakatoe  (Walawuru, Kakalyalya & Kaanka). De Adelaar (de man) trouwt met de Kraai maar zij kan hem geen zoon geven. Daarbij is ze inhalig en pikt alles in, wat hij gejaagd heeft. Als hij de Witte Kakatoe ontmoet, is hij gelijk helemaal verliefd en trouwt met haar, waarop de Kraai boos wordt en de Witte Kakatoe doodt. Met holografische projecties worden vuur en rook uitgebeeld, vliegen de vogels en veranderen weer in mens. Prachtig gedaan en zeker de moeite waard. Palya! (betekent: Hallo, Goedemorgen, -middag, -avond, Dank je wel, Tot ziens en noem maar op).

Om 13:00 uur vertrekken we met de bus (truck) van WayOutback.com voor een driedaagse Goanna Dreaming Red Center Safari. We vertrekken met 23 man richting Uluru om de Basewalk te doen. Koffers en tassen gaan in de aanhanger, rugzakken voor de komende nachten mee in de bus. Dit werd wat krapjes. We begonnen in een bezoekerscentrum met heel veel info over de Anangu, de oorspronkelijke bewoners van de streek rond Uluru en Kata Tjuta. James, onze begeleider en chauffeur, ging intussen nog mensen van het vliegveld halen. Tijdens de basewalk kregen we van Valerie, een aboriginalvrouw, uitleg over Uluru. Een tolk vertaalde haar verhaal. Ze wees ons op de rotstekeningen in de ruimtes voor vrouwen en mannenDSC00619 Mannenverblijf met rotstekeningen en verhaalde over het leven van de vrouwen en het gebruik van hulpmiddelen. Elke volwassen vrouw had een stok, waarmee ze in de aarde kon wroeten op zoek naar eten. Ze hadden ook een stukje van een uitgeholde boomstam, rijk versierd met behulp van messen en gloeiend metaal, waarin ze dingen als vruchten konden vervoeren op hun hoofd. Hadden ze een baby, dan kon die ook in de mand maar werd onder de arm gekoesterd en niet op het hoofd. Na deze wetenswaardigheden tot ons genomen te hebben, togen we naar een goede plek om de sunsetDSCN7642 Sunset Uluru te bekijken. Met bubbels en hapjes wordt de zonsondergang gevierd. Na de zonsondergang vertrekken we naar ons onderkomen voor de (korte) nacht, een tentenkamp bij Yulara. Hier blijkt er een tent te weinig te zijn en wie is (zijn) de klos? Wij! In een naburig kamp wordt een lege tent gevonden door James en we vertrouwen toch weer in een goede nachtrust. Helaas is er ergens op het terrein een feest aan de gang met uiterst luide muziek, die tot wel 23:30 uur doorgaat. Van slaapies doen komt helaas weinig. Enfin, morgen gezond weer op om 04:00 uur want de sunrise op Uluru mag je niet missen.

23 sept.

Na het ontbijt rond 05:00 uur met melk, cereals, witbrood, jam, honing en vegemite (hebben we tot nu toe niet aangeraakt en zit er ook niet in, dat dit nog gaat gebeuren), vertrekken we voor de zonsopkomst. Niet heel erg spectaculair, vinden wij maar je moet het gezien hebben! De tocht gaat richting Kata Tjuta DSC00575 Kata Tjuta - TheOlga's(veel hoofden), een gebergte uit conglomeraat, veel grover dan Uluru. We gaan de Valley of the Winds in (er staat inderdaad een stevige en frisse bries), waar al snel het wandellaarskaf van het -koren wordt gescheiden. Frits komt met de nog steeds pijnlijke knie niet verder dan de eerste lookout, Annie lukt het de tweede niet te halen maar haakt af bij een waterpunt tussen eerste en tweede lookout. Na het waterpunt wordt de beklimming zo steil, dat ze met angst terugdacht aan onze beklimming van een vulkaan op Lanzarote. Toen we daar bijna (op circa dertig meter na) boven waren, wilde ze terugkeren omdat het te steil werd. Toen ze heel voorzichtig achterom keek, liep ze toch maar door. Via een ander geleidelijke afdaling liep dat avontuur goed af, hier had ze er geen vertrouwen meer in. Als iedereen terug is bij de truck, gaan we door naar Kings Creek Station. Dit is een 'Remote Camp' met houtvuur om op te koken en te bakken en een tweetal houtgestookte douches. Onderweg hadden we hout gesprokkeld en dit Camp was, zoals kamperen in de Outback moet zijn. Alle eten werd bereid in grote ketels in, op en vlak naast het houtvuur. Er werd zelfs een perfecte 'Damper' bereid in een 'Dutch Oven', heerlijke combinatie met rijst, kip en groenten. Tot zo, zeggen we tegen elkaar want we hoeven niet zo heel vroeg op dit keer maar...

24 sept.

Om 05:00 uur loopt de wekker af. Na het ontbijt vertrekken we naar Kings Canyon. Er zijn hier een aantal wandelingen te doen, van simpel langs de Creek (4 km heen en terug), tot iets moeilijker, de South Rim (7 km) of moeilijk The Rim (helemaal rond, 10 km). Wij doen de makkelijke Creek, waarna we een stukje van de South Rim beklimmen om er te genieten van het uitzicht. Na deze sportieve daden te hebben verricht, vertrekken we naar Alice Springs. We komen nog langs Mount Conner, een tafelberg met grijze basis en rode bovenkant. Aan de andere kant van het uitzichtpunt naar deze berg ligt een groot zoutmeer. Verderop wordt nog gestopt bij een tankstation, café, openbaar toilet, camelfarm. Onderweg langs een dirtroad (de Ernest Giles Road) al wilde kamelen zien rondstruinen. In Alice Springs worden we allemaal bij ons nieuwe onderkomen afgezet door James, onze 'A Good Rest and B&B' moest hij nog wel even 'Googlemappen'. Door de eigenaresse Margareth worden we bij aankomst gelijk op de foto gezet. Ze is een warm, hartelijk mens, een lieve tante! Als wij bij haar aan de thee zitten, stormt ze plots met haar camera naar buiten om Dana, een Nieuw-Zeelandse, te fotograferen en te begroeten. Zij heeft ook een tocht met WayOutback.com gedaan maar dan wel de lange versie. Zij had bedongen, dat ze bij Margareth kon eten en wij konden tegen een luttel bedragje meeëten.

25 sept.

Ontbeten met croissants, mango-gemberjam, kaas (voor de Hollanders). Dana vertrekt als eerste, wij gaan pas om 12:00 uur naar het vliegveld. Een transfer is inbegrepen, door Margareth geregeld. Zij beveelt ons aan om naar 'The School of Air' te gaan, opgericht in 1951, om les te geven via radio (stroom opgewekt met fietstrappers, vandaar de toen veelgebruikte term 'Pedalradio') aan kinderen in de Outback. Tegenwoordig geeft de school les via internet, al dan niet per satelliet. De zaak wordt door de overheid flink gesubsidieerd, zodat iedereen goed onderwijs kan krijgen. Er zijn foto's, een film en je kunt een 'live-les' vanachter een raam volgen. Ook dit was heel leuk en totaal onverwacht!

De vlucht naar Brrrrisbane (het is er 17 graden) verloopt weer uitstekend en keurig op tijd worden we er afgeleverd door de Maagd Australië. Met de huurauto door de stromende regen naar Eumarella Shores in Noosa, waar we pas om 20:00 uur arriveren. Bij aan komst is de receptie allang dicht. Via een intercom nemen we contact op met de eigenaren maar we krijgen geen verbinding. Wat nu. Op een briefje staat, dat de sleutel van ons huisje in de kluis naast de deur van de receptie ligt. De code van de kluis is vermeld in de e-mail, waarmee men onze e-mail heeft beantwoord, waarin wij onze late aankomst hadden aangemeld vanuit Alice Springs. Dit antwoord was echter pas verzonden, toen wij al in het vliegtuig van de Maagd zaten. Na een tweede keer drukken op de intercomknop kwam er gelukkig een reactie en even later stond de eigenaar voor onze neus en wees ons de weg naar "Buena Vista', onze cottage. Misschien was er in Noosa nog een restaurant open maar helaas bleken alle door ons bezochte keukens het rond half negen wel welletjes te vinden. Gelukkig was de KFC open tot 22:00 uur, dus maar een vette bek gehaald. Je moet toch wat...

26 sept.

Vanochtend wat geluierd, Op het balkonterras thee gedronken met een muffin. Voordat we het in de gaten hadden, pikte een Australische ekster al het papiertje. We drinken koffie aan het water van Lake Weyba en zien pelikanen voorbijzwemmen, -vliegen en vissen. Eén pelikaan zien we een grote vis verschalken. Na binnen nog een boterham te hebben gegeten, vertrekken we naar Noosa Heads om er informatie in te winnen over een tochtje over de River Noosa door de Australische Everglades. Helaas is de volgende mogelijkheid op de 28e maar dan zijn we al op weg naar Hervey Bay. Ons wordt aangeraden voor een dag een kano te huren bij Boreen Point. Om toch nog iets sportiefs te doen besluiten we nog wat te wandelen in het Noosa National Park. Aan een Traffic Controller vragen we: "what means the road sign 'P - 2P'? In het Brabants krijgen we de uitleg, dat je er twee uur vrij kunt parkeren. Dat is te weinig, dus verhuizen we de auto naar een grotere P, waar we vijf uur mogen staan. Deze tijd loopt door tot na 17:00 uur, eindtijd van het beperkt parkeren. Welgemoed gaan we op stap en lopen een kilometer of zeven door het plaatsje en over een langs de kust tussen regenwoud en oceaan. Het lopen gaat Frits al een stukje beter af, de zalf, knieband en wandelstok werpen hun vruchten af. Op de terugweg naar ons huisje bezoeken we nog een groot winkelcentrum, waar om half zes alles al bijkant dicht blijkt te zijn, alleen de Woolworth en een Bottleshop (voor wijn en bier) zijn nog open. Met name de laatste voorziet in onze eerste levensbehoeften. In het National Park kon je koala's zien (wij dus niet) en bij Dolphin Point was de kans groot om dolfijnen te zien (wij dus niet). Dan maar naar Maisies restaurant, waar we gisteren een volle zaak maar dichte keuken aantroffen. Nu was de keuken open maar er leek geen plaats te zijn. Na een tijdje in het reserveringenboek te hebben getuurd, gebaarde de uitbater naar een tafeltje voor twee vlak bij de tochtige ingang. Annie had gelukkig haar vestje aan en met een prima vismaaltijd, een wijntje en een biertje kwam alles nu toch nog goed.

27 sept.

Vanmorgen vertrokken om te gaan kanoën in Boreen Point, waar de Noosa Everglades beginnen. Een georganiseerde tocht kon pas morgen weer geboekt worden en dan trekken we al weer verder. Een eind van de weg ligt daar Habitatnoosa, een ecocamp. Je kunt er kamperen, tenten huren, en dus ook kano's. Hierheen rijdend krijgen we ook een indruk van de wijdere omgeving. Veel bos, hier en daar opengekapte plekken, bergen, dode vulkanen in de verte. We stappen in de kano, beseffend dat het toch wel een hele tijd geleden is dat we gekanood hebben. Maar het gaat goed, er staat alleen veel wind. Frits is natuurlijk de zeeverkenner onder ons en stuurt. De plas is heel ondiep, tot wel honderd meter uit de kust. We hebben een schematisch kaartje mee van hoe we moeten varen om in de Everglades te komen. Dat moet wel zo'n 2,5 uur in beslag nemen. We leggen een keertje aan bij Mill Point, waar vroeger een houtzaagmolen stond. Er staat nog een oude ketel en wat informatie borden. Verder maar weer naar Kinaba Information Center. Op boomstammen die uit het water steken zien we pelikanen zitten, aalscholvers en ik meen ook janvangenten gezien te hebben. Helaas leiden we eerst schipbreuk doordat we aan de grond liepen. Het werd te ondiep en de wind duwde ons de verkeerde kant op, of het kwam door vermoeidheid. Uiteindelijk toch het informatiecentrum gehaald, waar de ingang van de Everglades is. Daar een boterhammetje gegeten en wat gedronken en toen was het inmiddels 14.30 u en de kano moest om 16.30 u uiterlijk ingeleverd worden. Dat zou dus doorpeddelen worden, dus zijn we de kreek niet meer ingegaan. Op de terugweg ging het weer lekker, de wind gaf ons een zetje in de rug en om 15.30 u waren we weer bij het kamp. Op de terugweg zagen we onder onze kano nog een paar schildpadjes zwemmen, een grappig gezicht. Terug naar onze villa gereden en hoera, een kangoeroe, toen we het pad naar het huis inreden. Eindelijk, want we vroegen ons al af waar ze gebleven waren, in de bolognese of zo. Hij zat gezellig in de berm te kauwen en naar ons te kijken. Verderop langs het pad ligt een grasveld en daar zaten nog drie vrouwtjes, ieder met een kleintje. Wat een mooi gezicht. De pot schafte vanavond pasta met hambolognese die we dankzij de aanwezige gebruiksaanwijzing van de apparatuur niet rauw hoefden op te eten. Het huis is zelfs zo luxe dat er een wasmachine en droger zijn. Zo'n buitenhuis verdient toch iedereen?

PS Bij laatste deel geen foto's meer ingevoegd door regelmatig wegvallende WIFI. Na een aantal dagen zonder WIFI in de Outback zijn we er even klaar mee...

Foto’s

8 Reacties

  1. Alie Langerhorst:
    27 september 2018
    Jongens, wat een trip zeg! Interessant, maar heel vermoeiend lijkt mij. Jullie komen uitgeput thuis, als dit zo door gaat. Hoop wel, dat de shops en restaurants wat langer open blijven, neem anders maar een knapzak mee!!! Voor noodgevallen! Groetjes
  2. Elly Kapteijn:
    27 september 2018
    Het is natuurlijk een onuitwisbare ervaring, maar ik zou wel wat later op willen staan... 😂
  3. Cornelie:
    27 september 2018
    Wat een mooie en bijzondere ervaringen! En jullie komen steeds dichter bij, joepie!
  4. Chiel Huisman:
    28 september 2018
    Het is wel te hopen, dat jullie harddisk deze ervaringen allemaal weet op te slaan ;-)
    Wat een geweldige reis maken jullie!
  5. Calamity Jane:
    28 september 2018
    Dank voor jullie reacties, leuk dat jullie meeleven.

    Annie
  6. Truus:
    28 september 2018
    Weer veel bekende dingen gelezen. Wij zijn hier op onze eerste reis geweest zeker 15 jaar geleden en we kwamen met de camper vanaf Melbourne. Maar als je het leest lijkt het veel korter geleden. Nog veel reisplezier, groetjes
  7. Jan Haasnoot:
    3 oktober 2018
    Hoi F&A,
    Leuk om jullie ervaringen weer te lezen. Wel een druk programma, lijkt mij. Maar jullie slaan je zo te lezen moedug doorheen.
  8. Loes en Bert:
    14 oktober 2018
    Ik lees het achteraf maar vluchtig door. We zijn net terug en zitten nog vol van onze eigen ervaringen in Sri Lanka. Die horen jullie nog wel.