Naar Mornington Peninsula

13 okt.

Vandaag verlaten we dit uitzicht op de oceaan om te eindigen in Otway Escapes Love Shack in Pennyroyal. Een deel van de Great Ocean Road hebben we al verkend, du rijden we vandaag in straf tempo naar Port Campbell om vanaf daar het volgende deel van de route te bekijken. Onderweg scoren we nog een mierenegel maar toen de auto veilig aan de kant stond, was het beest al druk bezig om zich aan de aandacht te onttrekken. Een foto van zijn achterzijde hebben we nog kunnen maken en is in elk geval iets van onszelf. De beesten zien eruit als onze egels maar zijn een stuk groter,  30-45 cm lang. Hun snuit is spits en lang (geschat 7 cm), hun tong is nog langer, tot wel 15 cm, en kleverig, zodat ze makkelijk mieren uit hun nesten kunnen likken. Ze zijn niet bedreigd en komen veelvuldig voor. De eerste bezienswaardigheid, waar we vandaag voor stoppen, is Loch Ard Gorge. Het is een inham in de kliffenkust, waar in 1878 de driemaster 'Loch Ard' verging op de rotsen. Van de 54 man aan boord waren er slechts twee, die de ramp overleefden en terechtkwamen in de 'Gorge', een smalle en steile inham. Eva Carmichael, die overleefde door zich gedurende 5 uur aan een ra vast te houden, en Thomas (Tom) R. Pearce wist de kust te bereiken onder een omgeslagen reddingsboot. Eenmaal veilig voor de golven overnachtten ze in een grot en hielden zich warm met drank, die uit het wrak aanspoelde. De volgende dag wist Tom uit de gorge te klauteren en hulp te halen om ook Eva in veiligheid te brengen. De natuur is er woest en als wij de Gorge bekijken, kunnen we ons nauwelijks voorstellen, dat je er levend vanuit zee aan land kunt komen. Vlakbij deze site is nog een aparte rotsformatie te vinden, The Razorback. Het is een rots, die aan de bovenzijde door regen en wind is weggesleten, waardoor er een scherpe kam op is ontstaan. De rots is opgebouwd uit afwisselend harde en zachte steenlagen, hetgeen voor deze vreemde hanenkam heeft gezorgd. Uiteindelijk moeten 'The Twelve Apostles' worden bezocht. Het is een reeks van in de oceaan overeind gebleven rotsformaties. Tegenwoordig zijn het er al geen 12 meer, een deel is permanent van zijn geloof gevallen. Dingen, die we gisteren en eerder op de dag gezien hebben, vonden wij interessanter (The Twelve Apostles hebben echter hun naam mee, met gevolg, dat het er ook behoorlijk druk is). Toch wel voldaan na een dag met vele nieuwe dingen komen we aan bij Otway Escapes. Wat we daar aantreffen, maakt ons stil. Christine en Brett Smith hebben circa 30 jaar geleden hun hart verpand aan Otway Park. Al kamperend vermaakten ze zich met de stilte van de natuur, ver weg van televisie en rumoer van de stad. Toen zich de gelegenheid voordeed om een stuk land in de Otways te kopen van 200 acres (82 ha) hadden ze niet lang nodig om te besluiten hun leven over een andere boeg te gooien. Ze gaven hun banen op en legden zich toe op het boerenbedrijf, waarbij ze tevens een aantal onderkomens verwezenlijkten om te verhuren. In de loop der tijd hebben ze 80.000 bomen geplant en ook hele reeksen struikgewas om erosie van de grond tegen te gaan. Wij hebben er overnacht in de Love Shack, een buitengewoon knus huisje met een los bijgebouwde keuken. De eerste avond genoten we van de ondergaande zon, de rust en de fluitende vogels, een idyllische plek.

14 okt.

Na het ontbijt gingen we het grondgebied van Otway Escapes verkennen. We kwamen Brett tegen, die zijn honden meenam de auto in (anders zouden ze ons tot vervelens toe blijven volgen) en ons aanraadde om richting het National Park te wandelen. Het is bergopwaarts maar daar zouden we prachtige vergezichten voor terugkrijgen. Bovendien zouden we er genieten van nog meer rust omdat er bijna geen mens kwam. Wij gingen dus welgemoed op stap. Het was ver en warm maar de uitzichten waren inderdaad wijds. Eenmaal in het park moesten we een klein pad rechtsaf inslaan, dan zouden we na korte tijd bij een 'clearing' komen, waarna nog een klein stukje boswerkerspad ons het mooiste uitzicht over de streek zou bieden. Schrik niet, er is niets gebeurd maar deze tip heeft Frits mogelijk bijna het leven gekost. Hij liep kort voor Annie uit, constant speurend in de omgeving van het pad naar onverwachte en verdachte bewegingen. Plotseling verstarde hij onder het

slaken van kreetjes als : 'ieuw, ieuw, ieuw! Hij draaide rap rechtsom, keek Annie aan en zei: 'Slang!' Toen hij op de boerderij de foto aan Brett toonde, trok deze enigszins bleekjes weg en zei: 'Glad, you're still among us!' Het was een tijgerslang en behoort tot de 10 giftigste slangen van ter wereld. Gelukkig zijn deze slangen niet superagressief, anders was het anders afgelopen. Frits was de slang, die in de berm lag, tot op een meter genaderd en een stap verder zou zijn linkerbeen op 20 cm van de snaak (snake) gebracht hebben, wat waarschijnlijk een beet had opgeleverd. De lol van de wandeling was er even af. We liepen terug, stapten in de auto en reden over een bosweg door het Otway Park naar Lorne en Kennet River. Hier namen we weer een binnenweg terug in de hoop er koala's te zien. Tot dan toe hadden we slechts één zo'n beestje gespot, nu werden we beloond met een resultaat van 200%, we kwamen er twee (!) tegen. De een lag rustig te pitten, de ander had net een paar sappige Eucalyptusblaadjes gevonden en hing lekker te knabbelen. Via Forrest reden we terug om bij een door Brett aanbevolen kroeg te stoppen voor een lekker biertje. Met het bier verdween de angst voor slangen.

15 okt.

Vandaag staat de reis op het programma naar ons laatste onderdak in Australië. We vertrekken met pijn in het hart uit Otway Escapes op weg naar Rye op Mornington Peninsula. De rit gaat weer binnendoor naar Lorne, waar we nu niet rechtsaf slaan maar links. Na korte tijd bereiken we Aireys Inlet. Het blijkt een plek te zijn, waar de oceaan en een rivier door de rotsen lijken te zijn gebroken en een soort Zwin hebben gevormd. Achter de zandrichel van het strand ligt een moerasgebied, dat bij vloed kan vollopen met zeewater. Voert de rivier voldoende water af, dan stroomt dit over het strand richting de oceaan. Er zijn wat leuke uitkijkpunten te bezoeken, waar we aardig wat tijd aan besteden. Als we terugkomen bij de auto, blijkt, dat we nog moeten voortmaken om de boot te halen om 15:00 uur in Queenscliff. De overtocht over Port Phillip (de baai, waar Melbourne aan ligt) brengt ons naar Sorrento en duurt drie kwartier. We melden ons in Rye bij Sunny Side Up, de B&B van een Belgisch paar, dat ons in duidelijk Vlaams verwelkomt. Zo komen we weer een beetje in de sfeer van Europa en het einde van een fabeltastische reis. Op onze kamer, waar we prima Wifi hebben, melden we ons bij Polperro Swim om ons aan te melden voor het reeds geboekte 'Zwemmen met Dolfijnen'. Men berichtte ons helaas, dat het spektakel niet door kan gaan wegens verwacht onweer en uiterst ruwe zee. Nog voordat TravelEssence ons hierover berichtte (dat deed een van hun medewerksters) per e-mail, hadden we zelf al geregeld, dat we voor de 17e werden overgeboekt. Tot nu toe (Australische zomertijd in Victoria : 22:40 uur, Ned. zomertijd 13:40 uur) nog niets vernomen, dus hopen we morgen of na terugkomst te kunnen melden, dat het gelukt is. Zitten nu nog even van een Australisch biertje te genieten.