The Grampians

8 okt.

We staan bijtijds op maar niet te vroeg, het moet niet op werken gaan lijken en dat begint het wel, dus even ietsje kalmer aan. We willen rond half tien met de ons inmiddels welbekende tram 96 naar de autoverhuurder op Southbank. Voor die tijd nuttigen we een simpel ontbijt bij een café tegenover het hotel. Welgemoed gaan we later op stap na onze reistassen bij de receptie in bewaring te hebben gegeven. We moeten weliswaar later weer van St.Kilda terug richting de stad maar we rijden met de tram en de huurauto liever een stuk dubbel dan dat we lopen te zeulen met een paar zware tassen. Kwart over tien rijden we in een ruime Mitsubishi terug naar het hotel en zetten vervolgens de Tomtom op 58 Pioneer Ln, Halls Gap VIC 3381 om onderdak te vinden bij 'The Grampians Pioneer Cottages'. Bram lult ons perfect door de drukte van St.Kilda en Melbourne en weldra vinden we rust op de M8. Het klinkt vreemd, dat je rust vindt op een Motor Way maar hier is dat wel het geval. Eenmaal 15-20 km buiten de stad wordt de weg steeds stiller en de omgeving mooier. We zijn al een flink eind op weg, als we beseffen, dat een kop koffie de dag zou opfleuren. We hadden gelezen over Ballarat en besluiten een detour te doen via dit voormalige goudmijnstadje. In het centrum al snel een parkeerplek gevonden en met enig vinnig doorstappen vonden we al snel een geschikt café. Het plaatsje blijkt nog talloze herinneringen te hebben aan de 'gouden' tijden. Er werd veel geld verdiend met het zoeken naar, delven van en handelen in goud. De belangrijkste vindplaatsen van het edelmetaal waren te vinden onder de huidige hoofdstraat, waar ook het monumentje te vinden is. De Town Hall zou in een stad als Melbourne of Brisbane niet misstaan, evenals 'Her Majesty's Theatre'. In Lydiard Street staat nog steeds het gebouw, waar vroeger in goud en aandelen goud werd gehandeld. Op elke straathoek is een bord te vinden, dat hier in de jaren 1890-1935 een bank is opgericht of zich heeft gevestigd. Gelukkig is dit stadje aardig behouden en een mooi geschiedenisboek. In de oude 'Gaol' (Jail) is tegenwoordig 'The School of Mining and Technology' gevestigd. Het is mooi te zien, dat een oud gebouw gebruikt wordt in een nieuwe functie, terwijl de oude bewakingspost bij de vroegere luchtplaats nog gewoon aanwezig is! Halls Gap wacht echter op ons en we gaan er vandoor. Tussen Ballarat en Ararat rijden we door een lieflijk heuvelend landschap. Het is lente en dat zullen we weten, het geel van de koolzaadvelden spat ons overal tegemoet. Zouden er in Australië ook bussen op koolzaadolie rijden zoals in Frankrijk (Je roule au Colza!)? Geen idee maar het is wel een vrolijk gezicht. In Halls Gap krijgen we onze Cottage toegewezen, we moeten oppassen er niet te verdwalen. Het is ingericht voor 8 personen, Er zijn twee slaapkamers met tweepersoonsbedden en een met vier stapelbedden. Eén van de tweepersoonsslaapkamers bevindt zich op de begane grond, de andere is in de huiskamer als het ware opgetild en kijkt hierover uit. Een rosmantisch onderkomen voor een jong huwelijkspaar, een bed met uitkijk op de openhaard. Wij steken de openhaard 's avonds aan om de kou te verdrijven, er zit regen in de lucht. Queensland: The Sunshine State, Victoria, The Rain State.

9 okt.

De dag begint met lichte regen. We laten ons niet uit het veld slaan en besluiten na ons zelf ingerichte ontbijt te gaan wandelen. De keus is gevallen op de MacKenzie Falls, die volgens de eigenaar van de cottages zeer de moeite waard is. Vereist wel enig klimwerk met veel treden naar beneden en later dus weer omhoog. Hij blijkt niet gelogen te hebben. De waterval is behoorlijk indrukwekkend en wij vinden hem het klauteren waard. Jammer, dat de weergoden andere ideeën hebben over een dagindeling dan wij. Toen wij beneden waren, gooiden zij de kranen wijd open. Onze fleecejassen zouden water tegen moeten houden maar daar hadden de onze kennelijk nooit van gehoord. Binnen een half uur waren we doorweekt. De temperatuur zakte ook nog eens van 20 graden naar een iele 15, hetgeen de zaak er niet beter op maakte. Maar goed, je bent Hollander of niet en onder het melden van: het is bijna droog, spoedden we ons naar de Reed Lookout. De hoeveelheden water hadden de luchtvochtigheid tot extreme hoogten doen oplaaien, zodat de complete lookout verdween in een waas van regen en dichte mist. Desondanks liepen we ook nog naar The Balconies, overhangende rotsformaties, waarvandaan je prachtig uitzicht moest hebben over het dal eronder. We zagen wel The Balconies maar geen dal. De wandeling zorgde in elk geval voor de nodige beweging. Op weg naar de Boroka Lookout bleek deze alleen bereikbaar over een smalle weg, waar de mist intussen niet meer zicht verschafte dan een meter of 5 à 10. Op de parkeerplaats maakten we rechtsomkeert zonder uit te stappen. We reden naar Halls Gap, deden in de stromende regen een paar boodschappen en staken in onze cottage de openhaard weer aan om onszelf en de kleding te drogen. We trokken droge kleren aan en zetten het vervolgens op een zuipen. Met dit weer kun je wel lekker je dagboek bijwerken, tijd zat!

10 okt.

De weersvoorspelling van gisteren is uitgekomen, het is een stuk beter geworden. De zon laat zich regelmatig zien en het zal vandaag wel tot 17 graden worden. We kunnen ons geluk niet op want we hebben nog wel wat wensen in The Grampians. Na het ontbijt vertrekken we richting Halls Gap, waar we een kleine wandeling maken naar een hele leuke waterval: The Venus Bath. De wandeling is kort maar een leuke intro van de dag. De waterval stroomt vrij geleidelijk van het ene bassin in het andere en we kunnen ons goed voorstellen, dat een badnimf er graag een tijdje doorbrengt op een warme dag. Onderweg ernaartoe kwamen we een emoe met vier jongen tegen en ook aan andere dieren ontbrak het vandaag niet. Na terugkeer in het dorp zochten we een geschikte tent voor een sloot 'Long Black', een halve liter koffie dus. Na dit weggewerkt te hebben bezochten we 'Brambuk', The National Park and Cultural Centre. Hier kwamen we veel te weten over het leven van de aboriginals en hoe ze uit hun gebieden werden verdreven. Pas in 1991 kwam er wetgeving, waarbij de afstammelingen van de Aboriginals beschouwd werden als oorspronkelijke bewoners en kregen ze bepaalde rechten op stukken land terug. Dit is een langlopende kwestie want de niet zo fraaie geschiedenis is moeilijk terug te draaien. Toen de Engelsen voet aan wal zetten, 'kochten' ze voor wat dekens, scharen, messen en andere gebruiksgoederen van een paar Aboriginals hun land. Deze mannen hadden geen idee, wat ze deden; pas vele jaren later kwamen ze erachter, wat er was gebeurd. Door de Europeanen werd The Board for the Protection of Aboriginals opgericht. Het ging echter niet om bescherming van de Aboriginals maar om de bescherming van hun land. Je ziet er een spotprent uit de jaren rond de 19e/20e-eeuwwisseling, waarop een Engelsman een dik pak bankbiljetten in de binnenzak van zijn colbert steekt, terwijl een Aboriginalmeisje hem zegt: 'Maar dat land is helemaal niet van u!' 'Weet ik', zegt de man, 'ik heb het immers net verkocht!' Aboriginals droegen kleding uit possumvellen, aan elkaar genaaid met kangoeroepezen. Possumvellen boden warmte en bescherming tegen vocht. Net als de haren van een ijsbeer, zijn de haren van een possum hol en nemen geen water op. Vacht uitschudden: droog. Gedurende 40.000 jaar had deze wetenschap de Aboriginals door de winters geholpen. Nu kregen ze wollen dekens, waardoor het sterftecijfer (longontsteking, onderkoeling) onrustbarend toenam. Om de oorspronkelijke bevolking te redden (onder het mom van protectie) kregen ze land toebedeeld, waarheen ze getransporteerd werden. In feite kwamen ze in werkkampen terecht. Omdat er meer Engelse mannen dan vrouwen waren, was er een nijpend (?) tekort aan huispersoneel. Dus werden Aboriginalgezinnen uit elkaar gerukt en met name de meisjes werden opgeleid tot huishoudster of kinderjuf. Hiertoe kregen ze wel onderwijs, niet in hun eigen taal (begrepen de Engelsen niets van en deden ook totaal geen moeite om het te verstaan) maar in het Engels. Veel later betekende dit onderwijs in het Engels en het leren lezen en schrijven een keerpunt in de geschiedenis. Er kwamen ontwikkelde afstammelingen, die zich niet bij de onderdrukking neerlegden maar in opstand kwamen met tot gevolg, dat in 1991 pas begonnen werd met het herschrijven van de geschiedenis. Bij Mount Zero is nog een plek, waar schilderingen zijn te zien van Aboriginals in de 'Gulgurn Manja Shelter', waar zij bescherming zochten tegen de koude zuidwesten winden. Als je de afdrukken van emoepoten en mensenhanden ziet, besef je pas, hoe belangrijk het voor de mensdoor alle jaren heen is om ergens zijn stempel op te drukken. In Frankrijk, Noorwegen en Zuid-Afrika hebben we eenzelfde soort tekeningen en afdrukken gezien, erg imposant! Op de terugweg keken we nog eens uitgebreid om ons heen of we de mierenegel nog zagen, die we op de heenweg tussen het struikgewas zagen wegglippen. Te laat voor een foto, dus maar een opgezocht op internet. Bij de cottage kwamen twee Çrimson Rosella's' ons bezoeken, waarvan er een zich graag liet fotograferen. Met zoveel kleur tot besluit kwam deze dag weer goed ten einde. Morgen vetrekken we om aan de kustroute richting Melbourne te gaan beginnen.