Op naar Tamborine Mountain, Ashmore, Brisbane (om te vliegen naar Melbourne), Melbourne - St.Kilda

3 okt.

We vertrekken uit Glass House Mountains Eco Lodge en kunnen het niet nalaten om het bordje, dat we bij binnenkomst zagen, alsnog te fotograferen:

Met de tekst is niets teveel gezegd! Helaas moeten we afscheid nemen en vertellen, dat we doorgaan naar Tamborine Mountains. Keith vraagt ons meteen de groeten aan Kelly en Mark te doen, goede vrienden van hem. Annie rijdt vandaag en laat zich door Bram langs en door Brisbane leiden. Op één punt ging het fout en reden we rechtdoor, waar we linksaf hadden gemoeten. Annie had het door de drukte niet duidelijk op het netvlies of ze links moest aanhouden (en dus feitelijk nog rechtdoor gaan) of echt moest afslaan. Frits kon door de schittering van de zon in het schermpje de juiste route pas zien, toen we al verkeerd gingen. Bram sloeg aan het herberekenen en dan blijkt zo'n Tomtom toch een handige investering. Binnen korte tijd had hij ons weer op de juiste weg en kwam alles goed. Een beetje handige schaal kaart is voor de auto 1:100.000 en daarvan heb je er in Nederland een stuk of 3 nodig. Opp. NL = 41543 km2. Opp. Europa = 10.180.000 km2, ofwel 245 x NL. In Australië past Europa ruim 4x, je zou dus zo'n 1000 kaarten nodig hebben! (Of 1 Tomtom). In de buurt van Tamborine kwamen we een 'Skywalk' tegen. We hadden nog wel even tijd en besloten er een bezoek aan te brengen. Het was indrukwekkend om over stalen bruggen door het bladerdak van regenwoud te lopen. Uiteindelijk daalde je af naar het niveau van een beek en keerde je terug in de bewoonde wereld. Over kronkelige en smalle bergwegen bereiken we de cottages en geeft Kelly (na de groeten van Keith overgebracht te hebben, vertelde ze, dat ze elkaar met twee weken zouden ontmoeten) ons een rondleiding door het huis. Wat een luxe! De badkamer heeft boven het bad een glazen dak en je zou er de sterren moeten kunnen zien, als je binnen alle licht uitdoet. Het is nog te licht en we besluiten even naar het dorp te lopen om boodschappen te doen en wat te eten. Kelly raadt ons aan de zaklamp van de cottage mee te nemen. Geen overbodige luxe! Rond 17:00 uur melden we ons bij een Italiaans restaurant (blijkt een goede keuze!) maar we kunnen er pas terecht om 17:30 uur. We gaan nog ergens anders op een terras wat drinken en verbazen ons weer, dat je in Australië alleen een glas bij je drinken krijgt als je er expliciet om vraagt, anders krijg je hooguit een rietje! Na het eten is de IGA (supermarkt) gesloten en keren we terug naar de cottage. Het is stervensdonker en de zaklamp bewijst goede diensten. Mogelijk gevaar van ongedierte als slangen wordt bezworen door het licht maar ook het pad is zichtbaar, wat zonder licht echt niet te zien is. Frits probeert als eerste het bad uit, ziet één ster, waarna het glas beslaat en de sterrenhemel voorgoed verdwijnt. Het is ook licht bewolkt en dat maakt het allemaal niet eenvoudiger om sterren te zien. Uit verveling besluit hij dan maar de whirlfunctie van het bad te gebruiken en weet zo de hele badkamer onder water te krijgen. Chapeau! Annie kreeg ongeveer een hartverzakking van de teringherrie, die zo'n opblaasbad maakt. Annie probeert het ook nog maar krijgt ook niet de sensatie van het zien van sterretjes. Uiteindelijk tuimelen we in bed.

4 okt.

Regen 08:00 uur horen we, dat de ontbijthamper wordt klaargezet in het luik van onze cottage. Annie is totaal verbaasd! We hadden al aangegeven, dat we geen knaagdieren waren en men derhalve de oats en milk wel achterwege kon laten. Wat er overbleef in de hamper overtrof onze stoutste verwachtingen. Ham, kaas, jam, een heel, versgebakken brood, sap, yoghurtjes, fruit.

Het smaakte allemaal uitstekend en vormde een prima start van de dag maar ging bij lange na niet op. Op weg naar Ashmore bezochten we bij het dorp nog de Curtis Falls. Een wandelingetje van circa 30 minuten naar een rosmantisch plekje. In de 'pool' onderaan de waterval zou je kunnen zwemmen maar dat mag niet vanwege de aanwezigheid van glimwormen. Door naar Ashmore, waar we op bezoek zouden gaan bij Cornelie, een oud-collega van Annie. Zij woont inmiddels al een paar jaar in Australië met Martin. Hun huis in Ashmore hebben ze compleet verbouwd en er een klein lusthof van gemaakt. Wij waren allebei gelijk verliefd op de keuken, die alle ruimte biedt tot het bereiden van uitgebreide maaltijden. Annie en Cornelie hebben heel wat bijgepraat en gezamenlijk zijn we naar het Coombabah-park gereden om er een wandeling te maken tussen 'kangaroos' en 'koala's' voorkomen. Kangoeroes hebben we genoeg gezien, groot en klein, moeder en kind, alleen de koala's waren niet te vinden. Rond 17:00 uur zijn we terug en is Martin thuis. We maken kennis en besluiten naar een Indiaas restaurant te gaan, waar ook voor Cornelie ivm dieet wat lekkers te eten is. Na afloop zetten we nog wat foto's van onze SD-kaartjes over op Cornelies computer en keren in het donker terug via de bredere weg naar Tamborine. Auto leeghalen en tassen pakken, want morgen naar Melbourne, dus eerst naar Brisbane Airport.

5 okt.

We gaan bijtijds op pad en zijn een uur voeger dan nodig bij de verhuurder om de auto in te leveren. Boardingpassen zijn te verkrijgen bij een paal, waar we een beetje hulpeloos naar kijken. Gelukkig is er hulp aanwezig en krijgen we even later een aantal labels voor de tassen voor het vrachtruim en de boardingpassen. De vlucht is gelukkig weer rustig. Brisbane met alle rechte lijnen, eilanden in de riviermonding, maakt plaats voor een landschap, dat op de tekentafel ontworpen lijkt. Alleen waar reliëf het nodig maakt, zitten er bochten in wegen en spoorlijnen. Naarmate we Melbourne naderen, worden de percelen land kleiner en komt er steeds meer bebouwing. In Melbourne lopen we in een half uur naar de Skybus, die ons naar ons hotel in St,Kilda brengt. In de buurt van het hotel zijn talloze eethuizen, waarvan we er een uitkiezen, waar het geluidsniveau van de muziek dragelijk is. De maaltijd is ook hier uitstekend en het bier en de wijn smaken opperbest na een dag reizen.

6 okt.

Het hotel biedt geen ontbijtmogelijkheden maar in de buurt valt genoeg te halen. We ontbijten met croissants, thee, koffie en een zoet en een hartig taartje bij bakkerij Europa. Hierna zetten we het op een lopen om St.Kilda te verkennen, een vroegere badplaats van allure, iets zuidelijk van Melbourne. We trekken eerst naar de Esplanade en passeren een megalomaan theater en een lunapark. Het 'Palais Theatre' stamt uit 1927 en is een van de laatste grote theaters in Australië uit het begin van de 20e eeuw. Het heeft 2896 zitplaatsen en is daarmee het grootste theater in Australië in zijn soort. De eigenaars (gebrs. Phillips) waren zakenlui, die banden hadden met de Amerikaanse showman James Dixon Williams, met wie ze samen het Lunapark oprichtten, dat naast het theater werd gebouwd. Het is tegenwoordig nog steeds een enorme attractie, in de weekeinden staan er regelmatig rijen wachtenden voor de kassa's. Het is dan ook wel iets aparts, want er is nog de originele, geheel houten 'Rollercoaster' aanwezig, die regelmatig zijn treintjes reutelend over de baan laat rijden. We belanden op de oude pier van St. Kilda, waarvanaf je een leuke kijk hebt op de badplaats van weleer. In spleten van de pier hebben we een broedende mini-penguin gezien en een jong, dat zich uiterst rustig hield. We lieten de kust achter ons en liepen richting St. Kilda Road. Onderweg een paar mooie voorbeelden van 'Art Nouweau' gezien maar ook moderne flats, die als containerwoningen gestapeld leken maar veel mooier waren. Tegen het centrum aan ligt een oud stationnetje van de spoorlijn naar Melbourne, Flinders Street Station. In de jaren 80 is de lijn opgeheven en opgebroken. Rond 2000 zag men in, dat dit fout was geweest want St.Kilda groeide uit tot voorstad en later tot onderdeel (waar hebben we dat vaker gehoord?) van Melbourne. De spoordijk en bovenleidingmasten waren er nog; er werden nieuwe rails gelegd, die zowel bij de City als in St.Kilda werden aangesloten op het tramnet van de Yarra-trams. We besloten de wandeling in de botanische tuin van St.Kilda. Temidden van allerlei prachtig bloeiende rozen, bomen en cacteeën bevond zich een vijvertje met een erg aardig beeldje, Rainman. Na dit geslenter door St.Kilda kochten we bij een seven-eleven supermarktje twee Myki-passen voor de tram en togen naar Melbourne met tram 96 over de oude spoorbaan. We bezochten de Eureka Tower. Dit is het hoogste gebouw van Melbourne met 297 meter, op de 88e etage is een uitkijk over de stad, een belevenis. Beneden krioelen de matchbox-autootjes samen met de ROCO-modeltrams door de straten. De hele City ligt aan je voeten, skrikkelijk mooi! We lopen nog wat rond en keren vroeg in de avond terug naar huis, St.Kilda, waar we weer een leuk eetadresje vinden. De volgende dag staat in het teken van een dagje fietsen door de stad. Dus: morgen gezond weer op!

7 okt.

Om kwart over negen vertrekken we na een klein ontbijt met de tram naar de stad. Op de afgesproken tijd melden we ons bij 707, Collins Street. Daar blijkt al een deelneemster aanwezig, Stephanie, een Australische met Iers bloed. Heeft overal en nergens gewoond, nu in Amerika. Jeff van MBB (Melbourne By Bike) meldt zich ook al snel en laat ons de nodige formulieren invullen. Als Sofia en Gonzalo uit een taxi stappen, zijn we compleet. In Australië heerst, net als in de US, de idee, dat iedereen gewaarschuwd dient te worden voor alle gevaren, die roekeloze activiteiten nu eenmaal met zich meebrengen. Ook Jeff moest zich hieraan schuldig maken: Rijd niet door rood licht want... Als een tram stopt en er verschijnt bij de deuren een 'Stop'-bordje, stop dan want... Als je rechtsaf wilt, etc. Al met al werd het een leuke tocht dwars door de stad, voorzichtig fietsend, dan weer door een druk straatje of een galerij met de fiets aan de hand. We krijgen uitleg over het ontstaan van de stad rond 1830, over de aboriginals, die ook hier werden verdreven, over de goudkoorts en de handel, die na de komst van horden Europeanen op gang kwam. Er werden grote gebouwen neergezet in de stad in wording. The Block is zo'n geval. Gebouwd tussen 1891 en 1893 is het een winkelpassage geworden, opgebouwd uit staal, glazen daken en veel mozaïek, een juweel om te zien en door te lopen. Iets verderop is de Royal Arcade, al even mooi en bezienswaardig. Soms wanen we ons in Parijs, waar je ook wijken hebt, waar je van de ene in de ander galerij stapt. Aan de noordkant van de stad laat Jeff ons plaatsen zien, waar kunstenaars (kunstenmakers) zich vrijelijk mogen uitleven op muren van oude koetsstallen en fabrieken. Rond Hosier Lane vind je leuke en lelijke dingen, ieder zijn meug. Hebben we de graffiti achter ons gelaten, staan we plots bij het Royal Exposition Building en het Melbourne Museum. Hier in de buurt gaan we lunchen op het dakterras van 'Naked for Satan'. Leon Satanovich kwam in 1928 uit Rusland om er een nieuw leven te beginnen. Schoonmaker was zijn eerste beroep en al gauw heette hij in de volksmond en bij collega's 'Satan'. Toen hij een paar oude ketels vond, wist hij zijn baas ervan te overtuigen ze met elkaar te verbinden door wat laswerk uit te voeren. Voor iemand begreep, wat zijn bedoeling was, maakte hij zijn eigen 'watertje', wodka. In de tijden van de crisis, die ook Australië niet onberoerd liet, kon hij goedkoop sterke drank aanbieden. Omdat hij door de warmte in Australië meestal half bloot stond te brouwen, ontstond al snel de uitdrukking: 'Let's get naked for Satan', als men drank bij hem wilde kopen. Het uitzicht over de buitenwijk Brunswick is levendig. Onderweg werden we in de city ook nog gewezen op een flatgebouw met smoel, een uiterst creatieve geest, die zoiets bedenkt! Na de fietstocht hebben we nog wat door de stad gewandeld en een paar punten bezocht, die we tijdens de fietstocht hadden gezien en aan een nader onderzoek wilden onderwerpen. In een dok verscholen achter allerlei lage bruggen (de haven van Melbourne schuift ook steeds meer naar zee op) lag de Polly Woodside. Dit zeilschip had in de hoogtijdagen van de handel een dienst onderhouden met Engeland. Toen de stoomvaart dit overnam, werd nog gezeild naar Nieuw-Zeeland. Nadat ook hier de stoomboten waren ingetreden, bleef er voor de Polly niets anders over dan bunkerplaats te worden voor kolen. Ontdaan van hutten, masten en dek lag zij voor de kade tot ook de stoomvaart ophield. Het karkas, dat restte liet men zinken bij de monding van de Yarra, net buiten de oude stad. In recente tijden kregen liefhebbers van oude luister het verhaal te horen en gingen op zoek naar de resten. De Polly werd uit de prut getrokken en naar het oude dok gesleept, waar ze enigszins werd hersteld en nu het verhaal vertelt van de glorietijden van de zeilscheepvaart. Na terugkeer in St.Kilda nuttigde we een paar lekkere happen bij een Mexicaans restaurant en gingen uitgeput naar het hotel. Morgen vertrek naar het westen om de Grampianen (The Grampians) te bezoeken.